ETAP 144 – 28.03.2016 Sarria – Portomarin (23 km)

Mamy nowe, zakupione w Sarrii peleryny. Ze starych po zawierusze w okolicach O Cebreiro zostały strzępy. Przed nami niedługi etap. Deszczowy początek. Dużo znajomych miejsc, ale też spore zmiany. Niestety, naszym zdaniem na gorsze. Na pewno jest więcej komercji i asfaltu. W wielu miejscach nie ma możliwości zejścia z trasy i zrobienia małego biwaku na trawie. Po co? Przecież można zatrzymać się w którymś z przydrożnych barów i zamówić menu pielgrzyma za 10 czy 12 euro. To, że asfalt i nowe elementy infrastruktury, trzeba zrozumieć. Tu przecież żyją też stali mieszkańcy, więc szlak nie może być wyłącznie skansenem dla masy „pielgrzymów” z całego świata. Z każdym rokiem gości jest coraz więcej. Szczególnie można to odczuć w weekendy, kiedy zaczyna być naprawdę tłoczno i mało kameralnie. Nawet nie chcemy sobie wyobrażać, jak tu jest w pełni sezonu. Trzeba jednak przyznać, że Hiszpanom często udaje się znaleźć kompromis pomiędzy zachowaniem pewnego klimatu szlaku a wymogami komercji i nowoczesności. W Sarrii rozpoczyna swój szlak dużo „leszczy” tzn. tych, którzy przybyli tu zaliczyć ostatnie 100 km Drogi Jakubowej i otrzymać w Santiago potwierdzenie tego faktu, czyli Compostelkę. W dzisiejszej wędrówce towarzyszy nam Tanja z Berlina. Jest na trasie z nami od SJPP. Już na pierwszym etapie w Pirenejach było widać, że może mieć problemy z przejściem całego szlaku. Od początku stawiała sprawę uczciwie, że wybrane części etapów po prostu podjeżdża. Ma jednak mocne postanowienie, ostatnie sto km przebędzie wyłącznie pieszo. Okaże się później, że będzie to robiła często w naszym towarzystwie. W trakcie jednego z postojów poznajemy Agnieszkę z Warszawy, która zna nas z Internetu. No cóż, sława ma swoją cenę. A tak poważnie, to fajne są takie spotkania i niektóre okoliczności jakie im towarzyszą. W Portomarin nocujemy o dwa tygodnie za wcześnie. W nowym hotelu niby wszystko jest, ale wiele rzeczy jeszcze brakuje bądź do końca jeszcze normalnie nie działa.